Narzekanie, szemranie i przeciwne im wdzięczność i uwielbienie to jedne z tematów, które podejmuje w swojej książce Maria Vadia. Przypominając słowa św. Jakuba o grzechach języka (Jk 3,1-12), zwraca uwagę na to, jak i co mówimy w sytuacjach trudnych dla nas czy dla naszych bliskich. Pierwsza reakcja to narzekanie, obgadanie, krytykanctwo, złość... tylko że to niczego nie zmienia. Autorka przyznaje, że sama się na tym łapie, ale uczy się, żeby reagować odmiennie: uwielbiając i dziękując, nawet jeśli obiektywnie sytuacja jest trudna. Mocy tej postawy doświadczyła szczególnie w momencie krytycznym: kiedy jej małżeństwo się rozpadło i została samotną matką z czwórką dzieci. Wtedy zastosowałam to, czego się wcześniej nauczyłam: dziękowałam, wychwalałam i wielbiłam Boga nawet wtedy, gdy nie miałam na to sił ani ochoty. Bardzo szybko zobaczyłam owoce tego zawierzenia – podjęłam swoje powołanie prorockie, a moja rodzina jest błogosławiona i cieszy się przychylnością Pana. Narzekanie jest jedną z przyczyn niewiary w Boga, jego troskę, opiekę. Druga przyczyna, jaką wskazuje autorka, to brak sięgania po Słowo Boże (jak mówił św. Hieronim, nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa), a karmienie się... wszystkim innym. To nie znaczy, że nie mamy orientować się w tym, co się dzieje na świecie, ale co się rodzi w sercu podczas czytania czy oglądania określonych treści? Trzeba rozeznawać, wybierać i uważać na swój język!
Maria Vadia, Twój język ma moc!, Rhema, Lublin 2011.
:)
OdpowiedzUsuń